Vapur maceram hemen hemen 1 ay önce başladı.Her gün Anadolu yakasından Avrupaya geçmenin en stressiz yoluydu Kadıköy Beşiktaş vapuru...
Kırk yılda bir kullandığım bu koca kayığı hergün kullanmaya başladığımda değişik bir dünyada buluverdim kendimi, insanların perdelerini araladıkları bir mola yeriydi vapur sanki...
Hergün yaklaşık 20 dk. süren bu yolculuk insanları tanımanın, gözlem yapmanın, farkında olmanın en uygun yoluymuş meğer.. Bir ayda bunu gözlemledim.Diğer bir ayı da yazmaya karar verdim.
İşte size Vapur İnsanları....
Dün bindim vapuruma hınca hınç kalabalıkta yürüyorum, o kadar da kalabalık ki aklımdan "bi de yer kalmazmış ayakta gideriz artık" die geçiriyorum.Bilmiyorum ki vapur kültürüm yok benim;otobüslerle haşır neşirim ben :) o tırsak düşünce sonrasında yer sevdasına düşmeden bulduğum ilk yere süzülüp oturdum.
Yanımda iri yarı bi teyze vardı gözlerini yol boyu açmadı.Güzel değildi hiç teyze. Bi an gözlerini açıp gülümsediği geldi aklıma, utandım :( içten bir gülümseyişten daha güzel ne vardı ki hayatta...
Teyzenin yan sırasında genç bi kadın vardı adı Yasemin olsun. Yüzü dikkatimi çekti.Makyajı çok güzeldi benim yüzümde makyaj öyle durmuyo hemen gidiveriyor hoş kadın Yasemin tipik sarı röfleli saçlarına rağmen hoş :)
Hafiften yaklşmaya başlayınca iskeleye kalktım kapı tarafında bekleyeyim dedim.Benden acelecileri de varmış. Biri Marcos benim deyişimle ;) Kulğında kulklık müzik dinliyor ne dilemesi yaşıyor çalıyor hatta :))) vardır ya hani filmlerde bir güç bedeni ele geçirir o hareket ettirir vücudu kasarak.İşte aynen öyle :) Uzun boylu yabancı tiplere benzeyen biri. Kolunda tüylerin fazlalığından okunamayan bir dövme sırtında Yarısı t-shirtn içinde kaldığı için çözemediğim başka bir tane daha falan böle bi marcos :))
Ön sıraya olan ilgim dağılınca iç taraflara bakmaya başladım. Gazete okuyan bir amca çekti dikkatimi. İçim buruldu hiç acelesi yoktu.Bense erkenden dikildim kapının önüne bir bekleyenim var diye...Hiç geçmesin istedim aceleci halim, umutlarım heyecanlarım hiç bitmesin...
herkesin bir hikayesi, herkesin bir telaşı var. benim de öyle...
